Za plecami moimi "Opowieści z Narni" - Zośka tak się zakręciła na te książki, że trudno ją odciągnąć. Jesteśmy w piątym tomie - "Koń i jego chłopiec". To od tej księgi zaczęłam sama wiele lat temu. Kupiłam "Konia..." w jakimś antykwariacie na południu naszego cudnego kraju dla naszej małej Kasi, która kochała koniki. Zanim jej dałam - przeczytałam w jedną noc. W tej księdze Lewis mówi o innej: "Lew, Czarownica i stara szafa". Byłam tak oczarowana "Koniem", że zaczęłam szukać i ... jaka wielka była moja radość, kiedy okazało się, że kronik narnijskich jest SIEDEM!!! Dostałam cały zestaw i odtąd jeżdżą ze mną wszędzie. Zosia kilka razy polowała na nie, ale do niedawna wydawało mi się, że jest jeszcze za mała. Jakoś na początku maja zrobiłam eksperyment. I tak dawkujemy po odrobinie, po jednym lub dwóch rozdziałach dziennie, czasem mamy kilka dni przerwy. Żeby odetchnąć - niektóre przygody są mroczne, smutne, straszne. Nie widziałam, żeby cokolwiek wzbudzało takie emocje! Wielkie oczy i uśmiechy błogie, i strach, i śmiech tak zaraźliwy, że nie jestem w stanie doczytać zdania. I długie dyskusje - czy uda im się odnaleźć księcia? Czy ta pani w zielonej sukni jest dobra? Dlaczego karzeł Nikabrik tak postąpił? Co by było gdybyśmy dostały się do takiej złotej wody? Ciekawe czy spotkają Aslana? Dlaczego Piotr i Zuzanna już nie wrócą do Narni? A oni byli dziećmi kiedy byli królami i królowymi? Tysiące pytań. Myśli. A najzabawniejsze jest to, że czasami Zofka sama sobie czyta, ale potem i tak mówi - "przeczytaj mi to Ty". Przyjemne jest to wspólne czytanie, nie powiem. Dziś czytaczem jest Andrzej. Podsłuchuję więc trudno mi pisać.
To już nie będę pisać.
Pokazuję:
Tę torebkę uszyłam dla naszej Ulubionej Pani. Baza to elegancka czarna wełna typu bucle o ile dobrze ją rozpoznałam. Kwiaty są z materiału beżowego, który "udaje" zamsz. Zosia dobierała kolor nitek - taki lila. Nie miałam przekonania, ale zawierzyłam intuicji Młodej i już tak poszło dalej - guzik i wnętrze. Obdarowana była zachwycona i to mnie bardzo ucieszyło. Chociaż ja dla siebie inne kolory bym wrzuciła, to jednak zaufałam Zosi, w końcu to jej Nauczycielka. Niestety taka kolorystyka trudna do fotografowania marnym aparatem, gubi się światło, bo raz ciemno, raz jasno... nagimnastykowałam się nieźle, żeby cokolwiek pokazać. I mogę powiedzieć, że o ile czasami zdjęcia są piękniejsze od rzeczywistości, to tym razem zdecydowanie rzeczywistość jest nieporównanie lepsza.
