kobiet dzień i co z tego?

W przejściu podziemnym stacji metra Ratusz - Arsenał starsza pani sprzedaje kwiaty. Ukryta za winklem, nieco o ścianę oparta trzyma w ramionach naręcze tulipanów. Przed tym winklem młoda dziewczyna, a obok niej w niewielkiej skrzynce trochę więcej tulipanów. Patrzę na nią z daleka i cieszy mnie ten widok sprzedających kwiaty za każdym rogiem. Zresztą dziś całe przejście, zwykle ponure i smutne, przez tę chwilę gdy przechodziłam, pachniało i barwiło się wiosną. W tłumie wylewającym się z metra urządzam slalom  z Zosią i tysiącem naszych czwartkowych (czytaj: około-skrzypcowych) tobołków i widzę, że młoda dziewczyna schyla się i podnosi skrzynkę, już przed nią stoi dwóch policjantów, są tyłem do mnie więc obserwuję tylko twarz dziewczyny - zmęczoną tym, że po raz kolejny musi zwinąć interes. Odwraca się, odchodzi w kierunku schodów, policjanci powoli za nią i już widzą starszą panią, tuż za rzeczonym winklem. Coś mówią do niej, młoda dziewczyna nieopodal waha się czy wchodzić na tradycyjne schody czy na ruchome, a może policjanci szybko odejdą i ona wróci na swoje miejsce? Mam ochotę podejść i zapytać dlaczego tak bardzo przeszkadzają im kobiety z kwiatami. Ktoś przede mną też się ogląda. Ale wychowani w PRL-u mamy wpojone, że z "władzą" się nie dyskutuje. Potrąca mnie jakiś chłopak, przeklina. On się nie boi, jemu nic nie grozi z ręki pary policjantów, bo bycie wulgarnym i chamskim to mała szkodliwość społeczna. Za to, jak wiadomo, wiązki tulipanów są szkodliwe bardzo...
Tak te kobiety dziś pracowały. A przecież wszystko zaczęło się od ponad setki kobiet, które przeciwstawiły się złemu traktowaniu w pracy, za co spłonęły żywcem. Podziwiam je - w wolnym kraju, ponad sto dwadzieścia lat później, w czasach kiedy kobiety uzyskały pełnię praw wyborczych i, przynajmniej teoretycznie, wszystkie inne prawa, które dotąd mieli tylko mężczyźni, w tym właśnie miejscu i czasie nie miałam dość odwagi, by stanąć w obronie dwóch kobiet, które pracowały "pod prąd".